ósjálfrátt sefar sálin vitin

Það sem ég ætla að skrifa um í dag er að mestum hluta um það sem gerðist hérna í gærkveldi!
Þannig er mál að vöxtum að ég sat hérna í tölvunni og var að vinna í einhverri myndvinnslu og Andrea og Benedikta voru eitthvað að fikta við að sippa á bakvið mig. Allt í einu heyri ég einhver torkennileg hljóð, lít við og sé hvar Benedikta situr á hjánum á gólfinu og sem betur fer átta ég mig á því að hún getur ekki andað. Hún hafði einhvern veginn dottið, ekki á bakið heldur fram, og hún bara gat ekki dregið andann og tók hana í fangið og reyndi að róa hana niður, því hún var náttúrulega orðin hræðilega hrædd. Allt í einu byrjar hún að fá krampakast og ranghvolfir augunum, og verður svo máttlaus. Ég rek henni þá kinnhest til að vekja hana og eftir nokkrar sekúndur opnar hún augun en nær ekki andanum, en smátt og smátt breytist óhugnanlegt kokhljóðið í grát, ég hef aldrei verið svona feginn. Hún var nú frekar róleg það sem eftir var kvölds en fjölskyldutrúðurinn, Benedikta Líf var heil á húfi.
Allt í lagi núna er ég kominn að þeim hluta pistilsins sem útskýrir titilinn, allan tímann sem þetta var að gerast, var ég rólegur, yfirvegaður og með fullkomna sjálfstjórn. Þetta er eins og ég hafi staðið fyrir utan þetta allt saman og fylgst með einhverjum öðrum lenda í þessu, Andrea og Solla misstu skiljanlega dálítið stjórn á sjálfum sér úr hræðslu.
Þetta er eins og að þau áföll sem ég hef orðið fyrir í lífinu, sem eru nokkur, hafi gert mér kleift að geta haldið mér rólegum í svona aðstæðum. Og fyrir það er ég þakklátur.